1 Maart

Onze spullen zijn enkele weken geleden aangekomen. We zijn direct gaan uitpakken - wat een Sinterklaasachtig gevoel gaf - en daardoor ziet ons huis er nu heel behoorlijk uit. De garage is onze schuur, waar de fietsen, het buitenspeelgoed en de technische spullen staan (waarover later meer). De logeerkamer is klaar voor logees en tevens ingericht als studeerkamer voor Nicole. De woonkamer is nu compleet met een bankstel, de stereo (lekker onze eigen muziek luisteren) en TV (hoewel we nog geen TV kunnen ontvangen door het ontbreken van een antenne of satelliet) en een eettafel, waarop de computer staat. We hebben drie kasten laten maken naar voorbeelden uit de Ikea-gids, die heel aardig zijn gelukt en ook goed bruikbaar. Een slaapkamer is volledig ingericht als speelkamer voor de kinderen. De hoeveelheid speelgoed is bijna beschamend. De kinderen van ons personeel kijken regelmatig met verbazing wat er nu weer uit de hoge hoed wordt getoverd en komen graag met Bo en Max spelen. Dan is er een slaapkamer ingericht als strijkkamer, waar ook nog de laatste dozen staan en tenslotte hebben we de slaapkamer van Bo en Max en van onszelf. Oh, ja en dan natuurlijk de keuken. Die is nu volledig ingericht met onze pannen, borden, bestek, etc. En nog belangrijker, met de keukenmachine, de broodbakmachine (die nu staat te draaien voor het ontbijt morgenochtend) en de grote koelkast. En het hoogtepunt is de wasmachine die hier weliswaar zeer bruikbaar is gezien de hoeveelheid zweet en stof, maar die vrijwel niemand heeft. Tenslotte hebben we de veranda waar de teakhouten set staat die we hebben laten maken (nu naar een voorbeeld van het Internet). Oh ja, en dan is er de schommel. Dankzij een financiÃÆ’Æ’«le injectie van mijn vader hebben we een lokale timmerman in de hand kunnen nemen die een schommel heeft gemaakt. Dat had nog heel wat voeten in aarde (bijna letterlijk) omdat de schommel in eerste instantie op dwergformaat was afgeleverd. Na overleg met de timmerman en een extra financiÃÆ’Æ’«le bijdrage is de schommel echter verhoogd. Ik moet alleen de touwen nog wat beter bevestigen, want de eerste schoot al op dag een los. Met al deze spullen is ons leven toch wel een stuk aangenamer geworden. Vooral voor de jongens is het heerlijk dat ze nu hun speelgoed hebben.

Wat het leven weer iets minder aangenaam maakt, is de hitte. De temperatuur ligt overdag rond de veertig graden (we kunnen dit nu nauwkeurig meten dankzij de thermometer die Nicole van Ellen voor haar verjaardag heeft gekregen) en 's nachts rond de dertig. De temperatuur binnen is meestal wel iets koeler dan buiten, maar zelfs met airco zelden onder de dertig. De geringste inspanning is al voldoende om kletsnat te worden van het zweet. Ik fiets tegenwoordig meestal naar mijn werk wat ongeveer tien minuten fietsen is (wat mij al heel wat ongelovige gezichten en besmuikt lachende Ghanesen heeft opgeleverd - iemand op de fiets is normaal, maar een grote Obroni (blanke) op de fiets is toch een ongewone verschijning). Dat is echter voldoende om kletsnatte van het zweet aan te komen. Ik probeer Nicole uit te leggen dat het hier een wild aantrekkelijk mannenluchtje betreft, maar ik vrees dat Nicole hier toch andere ideeen over heeft. Maar goed, we zitten in de hete tijd dus als het goed is gaat het in mei als de regens komen weer wat dalen. Met behulp van de airco gaat het slapen wel goed, al heeft de airco van de jongens problemen om de temperatuur 's avonds omlaag te krijgen, maar dat heeft waarschijnlijk ook met de stroomvoorziening te maken.

Een steeds aanwezige zorg, is de elektriciteit in huis. Terwijl ik nu zit te typen gaan de lampen constant aan en uit. Dit komt doordat de spanning heel erg schommelt en sowieso zelden het normale niveau van 230 volt bereikt. Ik heb een weekend een spanningsmeter geleend van een elektricien en de spanning gemeten, dus het is nu wetenschappelijk onderbouwd! Naast knipperende lampen kunnen de wisselingen in spanning tot schade aan apparatuur leiden. Daarom heb ik vorige week in Accra allerlei apparatuur gekocht om onze spullen te beschermen. De TV en stereo hangen nu aan een zogenaamde 'stabiliser'. Dit apparaat zorgt dat de uitgaande spanning constant blijft, ondanks schommelingen. De computer hangt aan een UPS, die hetzelfde doet, en bovendien een batterij heeft zodat je bij volledig stroomuitval nog enkele minuten hebt om je werk te bewaren. De koelkast hangt aan een 'fridge guard' die automatisch uitschakelt als de stroom te hoog of te laag is en dan na enkele minuten weer aangaat. Iets dergelijks heb ik ook gekocht voor de airconditioners. Het gevolg is dat er nu bij een dip in de stroom niet alleen lampen uitgaan, maar ook allerlei gepiep en getik is te horen van al die apparaten. De lampen waar we het meeste problemen mee hebben, zijn de TL-balken. En laat het huis daar nu vol mee hangen. TL-balken hebben veel stroom nodig om te starten en als de spanning te laag is blijven ze alleen maar flikkeren en gaan ze snel kapot. Daarom heb ik vorig weekend de complete buitenverlichting vervangen door nieuwe armaturen met gewone spaarlampen. Dit leverde mij bewonderende blikken op van de timmerlieden die aan het werk waren. Ze vroegen zelfs of ik elektricien ben. Ja, ja, dat soort opmerkingen zijn nog nooit naar mij gemaakt. Eerlijkheidshalve sloeg de opmerkingen waarschijnlijk eerder op het feit dat ik gereedschap, zoals een boor, bezit dan op de manier waarop ik het gereedschap gebruik. Maar goed, wie weet ga ik hier nog een verborgen talent ontplooien.

Ook ons sociale leven begint enige vorm te krijgen. Onlangs zijn we op een zondag langsgegaan bij een Zuid-Afrikaans stel met een zoontje dat bij Bo in de klas zit en een pasgeboren baby. We hebben voor ons vertrek via mail contact met ze gehad. Hij is de baas van een mangobedrijf dat redelijk wat parallellen heeft met het bedrijf dat wij proberen op te zetten. Zij gaat binnenkort een slagerij aan huis starten, wat voor ons erg welkom is gezien de problemen om fatsoenlijk vlees te vinden. Zij wonen een jaar of twee in Tamale en hadden dus veel bruikbare tips voor ons. Het zijn aardige lui, wat je niet kunt zeggen van hun honden. Ze hebben twee kalven van honden, die al wild blaften toe we aan de poort kwamen. Maar goed, onder begeleiding van het baasje bereikten we veilig het huis. Toen we zaten te praten stoven de twee honden ineens achter Max aan, die krijsend de tuin in rende. Blijkbaar hadden ze hem ineens als een indringer gezien. Gelukkig werden de honden teruggeroepen voordat Max was gebeten, maar Max stond nog minuten na te trillen van de schrik. Dat maakt een volgend bezoek aan hen een stuk minder aantrekkelijk. De man was zo boos op zijn honden dat hij de ene gelijk wilde afmaken. Als hondenhater sprak dat idee mij meteen aan, maar ik geloof dat de hond nog een laatste kans heeft gekregen. Overigens wordt hond in bepaalde delen van Noord-Ghana ook gegeten, zodat ik mijn droom op dit punt kan gaan waarmaken. Vorig weekend zijn we met het projectteam aan eten bij Malex, de baas van ACDEP. Dat was erg gezellig. We hebben TZ gegeten (een typische Noord-Ghanese specialiteit) en de kinderen hebben gevoetbald met een jochie wat bij hen logeerde. Malex en zijn vrouw hebben beiden in Nederland gestudeerd, dus ze kunnen zich goed in onze positie en in onze verbazingen verplaatsen. We hebben echter geen punten gescoord toen de jongens tijdens het dankgebed zaten te keten. Vorige week in Accra heb ik gegeten bij de zus van Pius, een van de Ghanese collega's. Mary, de vrouw van Pius, die in Zuid-Ghana studeert en woont, was naar Accra gekomen om in het huis van de zus te koken voor haar man, schoonfamilie en de gasten. Zij was al eerder die middag naar het huis gegaan om de maaltijd voor te bereiden. Toen wij kwamen hebben we eerst wat gedronken en zijn toen aan tafel gegaan. De zus van Pius, in wiens huis we zaten, kwam niet opdagen omdat ze geen bus naar huis kon krijgen. De kinderen zaten niet bij ons aan tafel, ik geloof dat ze al eerder hadden gegeten. Zoals gebruikelijk in Ghana, ging iedereen direct eten zodra er eten op het bord kwam. Dit had tot gevolg dat de meesten al klaar waren toen Mary nog moest beginnen. En ik, als ongeoefende TZ-eter was ook nog niet klaar. En omdat de meesten klaar waren, werd besloten om maar weer te vertrekken, zodat Mary en ik de laatste happen snel moesten doorslikken om de auto niet te missen. Ik denk dat voor het woord natafelen geen Ghanese vertaling bestaat. Eten gaat hier echt om het eten en niet om de sociale aspecten die bij ons zwaarder wegen.

Onlangs stelde dezelfde Pius mij een grappige vraag: hebben vrouwen bij jullie ook baarden?'. Toen ik hem wat ongelovig aankeek, vertelde hij bloedserieus dat veel vrouwen in Ghana, en dan met name die van de Ashanti-stam baardhaar hebben. Dit scheren ze af zodat ze na verloop van tijd een echte stoppelbaard krijgen! En alsof dat nog niet genoeg is, dragen veel vrouwen ook pruiken. Uiteraard heeft iedereen hier van nature kroeshaar. Het schoonheidsideaal is echter 'soft hair' (ontkroest haar). Daarom zijn er allerlei ontkroesmiddelen in de handel. Maar blijkbaar werkt dit onvoldoende, want veel vrouwen dragen regelmatig een pruik. Hoe ze dat uithouden bij deze hitte, is mij een raadsel. In ieder geval is het erg lastig dat mensen er van de ene op de andere dag compleet anders uitzien, zodat ik ze soms nauwelijks herken.

Het onderwerp dat voor de Ghanesen een constant punt van aandacht is, is geld. Alles wordt in eerste instantie bekeken op zijn financiele consequenties. Een onschuldige vraag aan een collega om wat te gaan drinken doet hem eerst denken of hij daar geld voor heeft en dan of hij er zin in heeft. De Ghanesen (op een enkele rijke stinkerd na) zijn constant bezig om de touwtjes aan elkaar te knopen of om het ene gat met het andere te dichten. Dit leidt op mijn werk tot een aantal praktijken, dat wij in Nederland niet kennen. Zo is er bijvoorbeeld de sitting allowance voor vergaderingen. Als je mensen uitnodigt voor een vergadering, krijgen ze een vergoeding voor hun aanwezigheid, terwijl ze gewoon een salaris van hun eigen werkgever hebben. En daarbovenop komt nog de reiskostenvergoeding, hoewel ook hun reiskosten al door de baas worden betaald. Een duidelijk geval van bijverdienen dus. Als wij op reis gaan krijgen wij vooraf ook een 'daily allowance'. Deze is bedoeld om de extra kosten van het buitenshuis verblijven te dekken. Mijn collega's zien dit echter als een extra bron van inkomsten. Ze proberen zo weinig mogelijk uit te geven om zoveel mogelijk van de allowance over te houden. Het systeem van onkosten maken en deze achteraf declareren, kennen ze hier niet want Ghanesen hebben nooit geld om de kosten voor te schieten. In plaats daarvan moet je voor vertrek een gedetailleerd budget opstellen voor alle te maken kosten. Dit bedrag krijg je in cash mee en moet je dan achteraf verantwoorden. Een ander gevolg van de constante geldnood is het systeem van voorschotten. Als je iets groters wilt kopen, is het heel gebruikelijk om je werkgever een voorschot te vragen op je salaris of een lening. Het personeel bij ons thuis doet op deze manier ook regelmatig een beroep op ons, wat nog een hele administratie met zich meebrengt. We zijn nu dus een beetje de bank. Ik wordt regelmatig door anderen benaderd die geld willen lenen. Het hoogtepunt was een jongen die een stalletje heeft in het 'cultural center'. Ik had een keer met hem zitten praten en later wat dingen bij hem gekocht. Vervolgens bood hij aan om Bo jembee-les te geven, waar we graag gebruik van maakten. Toen kwam hij regelmatig naar mijn kantoor om hallo te zeggen, of om geschenken te brengen. Ik voelde al dat hij iets wilde. Na enige tijd zei hij heel serieus dat hij met me wilde praten (uiteraard zonden Nicole, want geld is een mannenzaak). Dit gesprek moest op een speciaal door hem uitgezochte, rustige locatie, plaatsvinden. Daar vertelde hij dat hij erg krap zat en geld nodig had voor zijn winkel. Hij wilde dit graag van mij lenen en zwoor het terug te betalen. Hij wilde mij graag als helper op de achtergrond zien en als een soort 'geadopteerde zoon'. Ik gaf aan dat ik begreep dat hij het financieel moeilijk had, maar dat ik het uitlenen van geld geen aantrekkelijk plan vond. Ik beloofde er nog over na te denken. Enige dagen later kwam hij weer op mijn werk met een brief. In aandoenlijk gebroken Engels had hij zijn verzoek op schrift gesteld, ondersteund door een foto van zichzelf. Hij begon ook naar ons huis te komen, waar we niet zo blij mee waren. Deze week heb ik hem daarom formeel meegedeeld dat ik niet op zijn verzoek in wilde gaan, omdat ik anders heel Ghana kan gaan helpen. Hij was duidelijk teleurgesteld, maar accepteerde deze beslissing. Zaterdag gaan we weer naar de djembee-les dus dan zullen we zien hoe de stemming is.

7 februari

Het zijn spannende tijden, want onze spullen uit Nederland moeten deze week worden afgeleverd. We hebben alleen nog geen leverdatum doorgekregen, dus het is de vraag wanneer deze week. Daarnaast blijft natuurlijk ook de kans bestaan dat het niet deze week komt. We zitten tenslotte in Ghana. Ondertussen hebben we een mooie teakhouten tafel en stoelen laten maken, naar een plaatje van het Internet. Daar zit ik nu aan te typen. We hebben ook nog opdracht gegeven voor kasten voor in de huiskamer en badkamer, die zouden ook zo’n beetje klaar moeten zijn. We vragen ons wel af wat we met al die spullen uit Nederland aanmoeten, want we redden ons nu ook wel. De kinderen zien echter met verlangen uit naar hun speelgoed en wij vooral naar onze fietsen.

Verder hebben we nog steeds allerlei mannetjes in en om het huis om dingen te doen. Zo hebben we de timmerman. Deze heeft eerst het terras en een paar buitendeuren voorzien van muskietengaas. Helaas is dat nog niet geheel zonder gaten en kieren, maar het helpt vast een beetje. Daarnaast heeft hij ook nog wat planken in de bijkeuken gemaakt. Hij is nu bezig om een frame voor de klamboes te maken (een soort hemel) en een schommel voor buiten. Vandaag heef hij gewerkt terwijl wij er beiden niet waren. Dus hadden we 1 frame voor de bedden van Bo en Max samen in plaats van aparte. Dat gaan we nu maar op ons bed gebruiken en dan maakt hij nieuwe voor Bo en Max. De schommel heeft een hoogte van ongeveer 1.50 meter, veel te laag dus. Die mag hij morgen hoger gaan maken. Zo gaan dingen hier nooit zoals je gedacht had. De elektricien is een ander goed voorbeeld. De stroom is hier een groot probleem op dit moment. Hij valt vaak uit en schommelt erg van sterkte. Hierdoor zitten we soms helemaal zonder licht en soms knipperen de TL-balken alleen maar omdat er onvoldoende stroom is om ze op te starten. Verder gaan de meeste lichten uit als we de airco in de huiskamer aanzetten. Dus of licht of verkoeling, maar niet allebei. Maar goed, de elektricien zou wat extra stopcontacten maken in de keuken. Toen hij deze gemaakt had, bleken de stekkers er niet in te passen. En toen we ze er met geweld induwden, bleek er geen stroom op te zitten. Inmiddels hebben ze de stopcontacten weer vervangen en zou het moeten werken (fingers crossed). Wegens deze prestatie besloten we de electricien ook te laten kijken naar het probleem met de uitvallende lichten. Hij zou de groepen anders indelen, zodat de lichten niet uitgaan als we de airco aanzetten. Trots kwam hij melden dat de klus was geklaard. ’s Avonds was Nicole bij de kinderen en gingen ineens in het halve huis de lichten uit. Wij dachten dat het weer een stroomstoring was. Later ontdekten we, dat het een lichtknopje in de kamer van de kinderen is. Als je die uitdoet gaat in het halve huis het licht uit. Fijn geschakeld! En dat terwijl er in onze zeevracht allerlei apparaten zitten die stroom nodig hebben, zoals de wasmachine en koelkast. Ik heb daarom nu met de elektricien afgesproken dat we een schema gaan maken, waarop we de apparaten gaan indelen in groepen en de groepen aan de fasen koppelen. Ja, je merkt dat Ties al heel technisch wordt. In het land der blinden is eenoog koning. Vervolgens moeten we dan nog een paar stabilisers kopen om de meest kwetsbare apparaten te beschermen tegen schommelingen in de stroom. Ondertussen kunnen we door de problemen met de stroom al een paar weken nauwelijks werken. De stroom valt om de paar minuten uit. We hebben weliswaar een UPS (een soort batterij voor de computer, die bij stroomuitval nog 5 minuten doorgaat), maar als die batterij leeg is heb je er niets meer aan. Daardoor hebben we al regelmatig werk verloren. Ook grappig is het paadje dat we hebben laten maken. Er lag in de tuin nog een hele stapel gebroken tegels en hiermee zouden ze het paadje gaan maken. Omdat er niet genoeg tegels waren voor het hele paadje, hadden we gevraagd of ze de tegels wat konden uitspreiden over het oppervlak. Toen Nicole ’s middags thuiskwam, waren ze halverwege het paadje en waren de tegels op. De rest zou gewoon effen cement worden. Toen hebben we nog ergens een zak andere tegels kunnen kopen, waar ze de rest mee hebben gedaan. Uiteraard waren deze van een andere kleur dan de eerste lading, zodat er nu halverwege het paadje een waterscheiding zit. Met dit soort voorbeelden kunnen we nog uren doorgaan. Omdat het wel grappig is nog eentje dan. Okello, mijn collega, heeft een oude auto gekocht. Hij had steeds problemen met de electra in de auto, waarvoor hij meerdere malen een monteur had ingeschakeld. Maar iedere keer als er een probleem was opgelost, was er een ander probleem voor in de plaats gekomen. Hoogtepunt was toen hij de elektrische vergrendeling van zijn achterklep moest openmaken door zijn lichten aan te zetten.

We hebben vorige week ook iets heel triests meegemaakt. Achter ons huis staan een paar andere huizen, waar ook kinderen wonen. Deze kinderen hadden een paar keer bij ons in de tuin gespeeld met Bo en Max. Vorig weekend hoorden we via Ibrahim, onze bewaker, dat 1 van de kinderen, een jongetje van 8 jaar, uit de mangoboom achter ons huis was gevallen en ’s nachts in het ziekenhuis aan zijn verwondingen was overleden. Dat was vreselijk om te horen. We zijn op zaterdagochtend met Bo en Max gaan condoleren. Aangezien het een moslim-familie is, waren hierbij alleen de mannen aanwezig. We hebben met Ibrahim als tolk een tijdje met ze zitten praten en ze nog wat geld gegeven voor de kosten van de begrafenis. Dit was voor Bo en Max de eerste keer dat ze de dood van een kind meemaakten, al kenden ze het jongetje niet goed. Van mijn collega’s hoorde ik dat dit soort ongevallen regelmatig voorkomt, omdat met name kinderen de bomen ingaan om de mango’s te plukken.

Nu het zwembad waar we normaal naartoe gingen, kapot is, hebben we een ander zwembad gevonden. Het is het militaire zwembad op de kazerne, waar blijkbaar ook burgers mogen komen. Vorige week zijn we even gaan kijken en gisteren zijn we gaan zwemmen. We hadden veel publiek, allemaal kinderen die kwamen kijken, ook al omdat er naast ons nog twee Nederlandse meiden aan het zwemmen waren. Vorige week werd er ook zwemles gegeven. Die bestond eruit dat een kind in het water sprong en dan probeerde de kant te bereiken. Regelmatig lukte dit niet en verzoop het kind bijna. Dan dook de badmeester in het water om hem te redden en moesten alle kinderen, inclusief het slachtoffer, erg lachen. Dat is toch een iets andere aanpak dan ik gewend ben bij Donk. Maar ze nemen het spreekwoord ‘iemand in het diepe gooien’ in ieder geval serieus.

De ervaringen met de kinderen op school zijn wisselend. Bo begint het Engels al aardig op te pakken en is in staat om simpele vragen te begrijpen. Hij heeft wat vriendjes op school en doet leuk mee met de klas. Hij staat echter niet toe dat Nicole niet bij hem is. Daardoor is Nicole nog alle dagen op school gebleven, hoewel ze soms niet in de klas van Bo is. Toen ze laatst echter met de auto ergens naartoe wilde tijdens schooltijd, kwam Bo gillend achter de auto aanrennen, hoewel hij vooraf had gezegd dat het geen probleem was. We breken ons nu het hoofd over de vraag wanneer en hoe we de aanwezigheid van Nicole kunnen afbouwen, want het is beter voor Bo om niet constant zijn moeder als tolk naast zich te hebben en Nicole heeft dan meer tijd voor andere dingen. Met Max is de situatie anders. Hij is eigenlijk nog te jong voor deze school. Daarnaast beginnen de kinderen in Ghana al heel vroeg, met 4 jaar, met leren lezen en schrijven. Hierdoor heeft hij een achterstand op de andere kinderen en kan hij niet meekomen in de klas. Nicole heeft het nog geprobeerd op een andere school met een kleuterklas, maar deze was zo streng dat we daar toch maar vanaf hebben gezien. Daarom gaat Max nu wel mee naar de school van Bo, maar gaat hij daar zijn eigen gang of is Nicole met hem bezig. Hopelijk komen er volgend jaar meer kinderen van zijn leeftijd en heeft hij tegen die tijd voldoende Engels geleerd om mee te komen. Nicole is sowieso niet erg te spreken over de kwaliteit van het onderwijs op de school. Er wordt weinig rekening gehouden met verschillen tussen kinderen en er gaat veel tijd verloren doordat de leraar iets aan de ene groep uitlegt, waarbij de andere groep niets doet. We hebben besloten om het voorlopig zo te laten en om na de zomer te kijken wat we kunnen doen om de jongens goed onderwijs te bieden.

Het is hier inmiddels goed heet. Ik zit nu ’s avonds om 10 uur nog flink te zweten. Gisteren zagen we kort voor het donker op een thermometer dat het nog 35 graden was. Dat betekent dat het overdag een graad of 40 is geweest, hetgeen werd bevestigd door het weerbericht van de BBC. Vanmiddag heeft Nicole haar vuurdoop met de fufu gehad. Fufu is een typisch Ghanees gerecht, gemaakt van Yam (een soort grote aardappel) en nog wat dingen. Daar maakt men een grote deegbal van. Die wordt in een pittige soep gelegd met een stukje vlees.J Je eet het gerecht met je handen, waarbij je steeds een stukje van het deeg aftrekt en dat doopt in de soep. Andere typische gerechten, zoals TZ, Banku en Kenke worden weliswaar van andere ingredienten gemaakt, maar zijn toch in principe hetzelfde. Voor de Ghanezen zijn alleen deze gerechten ‘food’. Andere dingen, zoals bijvoorbeeld gebakken rijst, worden wel gegeten, maar tellen niet echt.

Het laatste nieuws is dat we een tweede slang in de tuin hebben gevonden. Ook deze was gelukkig al door de bewaker ontdekt en om zeep geholpen. Hij had het lijk bij dat van de eerste slang gelegd. Het was van dezelfde soort, beiden ruim een halve meter land en onschuldig, maar toch een slang! De jongens kijken al niet meer op van dit soort dingen. Zij hebben de grote spinnen in hun kamer al bijnamen gegeven en kijken opgewonden naar de hagedissen op de muur. Die zijn goed, want die vangen de muggen. Terwijl ik dit typ, zie ik op de muren om me heen een stuk of 10 spinnen zitten, waarvan sommige met een doorsnee van een centimeter of vijf! Wie komt er nog logeren?

18 januari 2005:

Nou, we treffen het wel. Nog nauwelijks bekomen van de mogelijke aanval van malaria bij Max (uit de laatste tests blijkt dat het waarschijnlijk een keelontsteking is geweest) hebben we vandaag ons volgende avontuur. Vandaag liet Baba, de tuinman, namenlijk zien dat hij een slang had gedood in onze tuin. De slang was gisteren door de poort binnengeslopen, totdat hij met een grote steen naar het slangenhiernamaals werd gezonden. Gelukkig hebben we dat onderdeel niet meegemaakt, maar de dode slang (die nu nog in de tuin ligt) was voor ons en zeker voor de kinderen al spannend genoeg. De slang is zo'n halve meter lang en volgens Baba niet giftig, maar toch... Zie voor een beeldverslag de foto-pagina.